p.103-150, hoofdstuk 37-52, 'het begin van een nachtmerrie'

Piscine Molitor Patel (Pi)

p.103-150, hoofdstuk37-52

Wat begon als een nieuw vooruitzicht of een nieuw begin bleek al iets anders te worden, een ware nachtmerrie. Het schip waarmee we naar het beloofde land Canada vaarde verging, het zonk. Het zonk met het geluid van alle dieren dat het met zich meetrok. Toen het verging gooide de bemanning me overboord in een reddingsloep, waarvoor ik hen trouwens nog steeds dankbaar ben. Van de vele dingen dat boven kwamen drijven was het juist datgene wat ik het minst wou dat ik zag, de bengaalse tijger Richard Parker. Eerst probeerde ik hem nog naar me toe te trekken om hem te redden. Maar al snel kwam ik bij mijn verstand en probeerde hem weg te slaan, maar tevergeefs. Richard Parker klom aan boord. Nu zat ik samen met een Bengaalse tijger op een reddingsloep midden in de zee, ik heb al betere momenten gehad.

 

Uit schrik om levend verscheurd te worden moest ik van die boot af, maar ik wou natuurlijk niet in het koude water gaan zwemmen. In een reddingsloep bleef ik achter de reddingsboot drijven. Ik mocht dan nu wel enkele meters meer van Richard Parker verwijdert zijn, de nachtmerrie moest nog maar beginnen. Toen ik rond me keer zag ik verschillende dreigende haaienvinnen rond de reddingsloep. Ze zeggen dat na regen zonneschijn komt, maar nu zat ik echt wel in een helse storm. Tegen alle verwachtingen in lieten de elementen me in leven, ik werd niet verscheurd, reddingsloep zonk niet en de haaien bleven rondcirkelen maar vielen niet aan. Naast Richard Parker bleek er ook nog een zwaargewonde zebra die ik nog niet had opgemerkt in de reddingsloep te liggen. En nadat ik dat had opgemerkt kwam er ook nog een hongerige hyena aan te pas. Mijn god, ik waande me terug in de zoo van Pondicherry. Was het maar zo, dan was ik terug bij mijn ouders en mijn broer, ik mis hen zo. Een tijdje later kwamen we de bananen tegen die dreven op het water. Tussen de bananen in lag Jus d'Orange, onze schitterende Borneose orang-oetanmatriarch die me ook kwam vergezellen op de reddingsboot. De twee roofdieren Richard Parker, die trouwens verdwenen was onder een dik oranje zeil, en de hyena bleken niets te zijn tegen een ander kwaad waar ik me tegen zou tegen moeten verweren, de dorst.

Onze gezellige populatie op de reddingsboot werd aardig verminderd door de hyena. Die zich eerst met een volle honger liet begaan met de zebra, en even later met een moordlustige blik met de orang-oetan. Nog steeds heb ik spijt dat ik dat stomme beest niet direct heb afgemaakt toen ik er mijn eerste blik op wierp. Mijn geloof in de kapiteins en scheepsleveranciers was bijna nihil toen ik maar geen overlevingspakket vond. Maar toen ik mijn lot in eigen handen nam en eens onder het zeil keek, waar Richard Parker lag, vond ik de hoorn des overvloeds. Mijn dorst, mijn honger, mijn hoop,... alles werd gevuld!