p.55-100, hoofdstuk16-36, 'Geloven'

Piscine Molitor Patel (Pi)

p.55-100, hoofdstuk16-36, "Geloven"

 

Sommige mensen vinden het niet leuk als ze kunnen kiezen wat ze gaan eten of in hun vrije tijd gaan doen. Bij mij gaat het wel iets dieper dan bij hen, ik kan niet kiezen tussen welk geloof. Ik geloof zowel eerlijk in het hindoeïsme als standvastig in het christendom zoals ik diep geloof in de islam. Alles begon met mijn reis naar Munnar waar ik een prachtig trio van heuvels zag. Elk van die heuvels stond op een gelijke afstand van elkaar, allemaal gelijk. Daar heb ik het christendom leren ontmoeten, naast het hindoeïsme dat ik al had meegekregen daar mijn geloof. Een jaar later leerde ik ook de islam kennen, niet in een moskee maar in een bakkerij. Soms is dit niet zo gemakkelijk, zoals de keer dat mijn hindoe-priester, christenpriester en imam elkaar kwamen vergezellen bij mijn ouders. Elk waren ze er net zo diep van overtuigd dat ik een hindoe, christen of moslim ben dan ze zelf geloven in hun geloof. Tijdens een vurige ruzie wouden ze me volledig bekeren tot hun eigen geloof. Tot ze uiteindelijk alle drie eens werden over iets; "Hij kan geen hindoe, christen en moslim tegelijk zijn!" Een zee van stilte daalde neer.

Toen iedereen, de drie wijzen en mijn ouders, me aankeken herinnerde ik me een quote van een wijze man en zei:"Bapu Gandhi zei:"Alle religies zijn waar." En ik wil gewoon God liefhebben." Mijn vader, een geboren realistische kapitalist, bevestigde dit tot mijn grote verwondering. Na dit voorval liet iedereen me mijn gang gaan. Later kreeg ik ook nog een ongelooflijk cadeau, mijn eerste christelijke gebedskleedje. Dit ging dan ook samen met een doping en de verandering naar een christelijke school. Ik was dolblij, en ook al leek het alsof ik aan het verchristelijken was, ik al voor altijd zowel christen, hindoe als moslim blijven, voor altijd.

Ik herinner me ook nog goed het moment dat ik stond te wachten op meneer Kumar, mijn inwijder van het islamitisch geloof, om hem eens rond te leiden in 'mijn' zoo. Vol ongeduld, gevuld met stress stond ik daar in mijn ogen te wrijven, voor het geval dat ik hem niet zou herkend hebben zou ik dat als uitvlucht gebruikt hebben. Toen ik hem tegenkwam groette ik hem en wou hij een ticket kopen om naar binnen te gaan. Zo fier als een gieter wees ik hem een privéweg. Het toeval wou daar ook treffen dat de tweede meneer Kumar, mijn leerkracht wiskunde, er op dat moment ook was. Samen vergaapte we aan de ervaring van deze interactie met de natuur, een heerlijke dag.

Maar zoals ze vaak zeggen is er telkens een stilte voor de storm, de verhuis. Het heeft meer dan een jaar geduurd vooraleer we konden vertrekken dat het gevolg was van zo veel papierwerk voor een dergelijke substantiële overdracht. Uiteidenlijk vertrokken we op 21 juni 1977 met het Japanse vrachtschip Tsimtsum naar het beloofde land Canada.